3.7.17

Sounds Like a Melody...

Alphaville








Η δικτατορία του χυδαίου…



Ε​​χουν και οι λέξεις την οικολογία τους. Εντάσσονται κοινώς σε μια γλωσσική αλυσίδα η οποία προσθέτει ή αφαιρεί από τη σημασία τους. Οταν υπενθυμίζουμε το κοινότοπον ότι οι λέξεις δεν είναι από μόνες τους χυδαίες, χυδαίες όμως τις κάνει ο τρόπος που τις χρησιμοποιείς, αυτό εννοούμε. Ενα γυμνό σώμα δεν είναι χυδαίο. Αν όμως το εντάξεις στο περιβάλλον της πορνογραφίας γίνεται χυδαίο.




Ο Εκτωρ, στο Θ της Ιλιάδος, φωνάζει στον χτυπημένο από τους κεραυνούς του Δία Διομήδη: «τράβα κούκλα» - έρρε γλήνη. Λίγο πιο κάτω ο Ζευς αποκαλεί τη σύζυγό του Ηρα «σκύλα». «Σκυλότατη» για την ακρίβεια, «κύντατη». «Τρίχες» αποκαλεί ο Αχιλλεύς τα δώρα που του υπόσχεται ο Αγαμέμνων για να τον πείσει να επανέλθει στον πόλεμο. Αν όλες αυτές τις εκφράσεις τις απομονώσεις από το ηρωικό περιβάλλον του έπους γίνονται βρισιές του χειρίστου είδους. Δηλώνουν αγένεια, ποταπότητα και βγάζουν στην επιφάνεια την ασχήμια του κακοφορμισμένου χόλου. Το ίδιο ισχύει και για τις βωμολοχίες του Αριστοφάνη. Αντλούσε την ελευθεριότητά του από την ιερότητα του θεάτρου. Τον προστάτευε ο Διόνυσος. Αν μιλούσε έτσι στον δρόμο ή στη γυναίκα του μάλλον θα είχε κακά ξεμπερδέματα…