Και ξαφνικά -με τη συλλυπητήρια
επίσκεψή του στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ιδίως δε με την πράξη του προχθές στο
Δίστομο- ο Μανώλης Γλέζος επέστρεψε θριαμβευτικά στην επικαιρότητα. "Έσωσε
την Τιμή μας ο Ήρωας" γράφτηκε κάπου. "Μας Έδειξε το Μέλλον ένας
Ενενηνταπεντάχρονος!" κάπου αλλού. Ο ίδιος διαβάζοντας τα, θα χαμογελούσε
-φαντάζομαι- αμήχανα και θα κουνούσε το κεφάλι του με απορία. "Τι
έκανα;" θα αναρωτιόταν.
Πράγματι. Ούτε υπερέβη ο Μανώλης Γλέζος το
ιδεολογικό χάσμα που μια ζωή τον χώριζε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ούτε
άλλαξε άποψη σχετικά με τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, που πιστεύει ότι
δεν έχουν καταβληθεί στην Ελλάδα και πρέπει να διεκδικηθούν με κάθε νόμιμο
μέσο. Το στοιχειώδες έπραξε. Το απολύτως αυτονόητο σε μια συγκροτημένη
κοινωνία, η οποία διέπεται από τις αρχές της ευγένειας και της αξιοπρέπειας...
Απέτισε φόρο τιμής σε έναν κορυφαίο πολιτικό του
αντίπαλο, επικεντρώνοντας στην εθνική του προσφορά. Παρενέβη ώστε ο πρέσβης της
χώρας, η οποία κάποτε διενήργησε τη σφαγή του Διστόμου, να καταθέσει δάφνινο
στεφάνι στο μνημείο των θυμάτων δηλώνοντας έτσι -όπως κάθε χρόνο- τη συντριβή
της.
Για κάθε Έλληνα, νέο ή ηλικιωμένο, πλούσιο ή
φτωχό, δεξιό ή αριστερό, η συμπεριφορά του Γλέζου θα έπρεπε να είναι η δική του
αυθόρμητη -ενστικτώδης σχεδόν- συμπεριφορά. Το γεγονός ότι έχουμε φτάσει να την
αποθεώνουμε αποτελεί για όλους εμάς ομολογία ξεπεσμού. Απόδειξη ότι η κρίση που
μας ταλανίζει τόσα χρόνια έχει πρωτίστως διάσταση ηθική.
Πότε κατρακυλήσαμε έτσι; Πώς καταλήξαμε αρχικά
να ανεχόμαστε κι έπειτα να αποδεχόμαστε -και να χειροκροτάμε ενίοτε- τη
βαναυσότητα, την εχθροπάθεια, τη χυδαιότητα, τη βαρβαρότητα με μια λέξη, ως
τρόπο του ζην και του πολιτεύεσθαι;
Να θεωρούμε συμπεριφορές σαν της Ζωής
Κωνσταντοπούλου -ή σαν των άλλων χθες, που ήθελαν να διώξουν με τις κλωτσιές
κάποιους συμμετέχοντες στο Gay Pride μόνο και μόνο επειδή ήταν αστυνομικοί,
τουτέστιν "μπάτσοι"- να θεωρούμε τέτοια καμώματα μέσα στο
πρόγραμμα;
Να μάς κερδίζει την προσοχή, να σπαταλάμε το
ενδιαφέρον μας σε όποιον κραυγάζει, ασχημονεί, εκφέρει τις πιό εξωφρενικές και
εμπρηστικές απόψεις; Να μας ελκύει -κατά τρόπο νοσηρό- το πομπώδες, το
ακαλαίσθητο, το ψεύτικο;
"Ο βουλευτής τάδε κατούρησε επιδεικτικά
μπροστά στην είσοδο του τηλεοπτικού καναλιού..." "Ο
μεγαλοεπιχειρηματίας δείνα εξευτέλισε παραδειγματικά τους υπαλλήλους
του..." "Ο εισηγητής ενός οικονομικού νομοσχεδίου εκ μέρους της
συμπολίτευσης ομολόγησε ότι δεν σκαμπάζει από οικονομικά καθότι μέχρι το 2012
δούλευε σε συνεργείο αυτοκινήτων..." "Ο στυλοβάτης της κυβέρνησης
απευθύνθηκε στην αντιπολίτευση με τη φράση "στα τέσσερα εσείς!"..."
Εκείνο το "Η φρουρά, η φρουρά! Πού είναι η
φρουρά;" που ούρλιαζε ο προεδρεύων της Βουλής, όταν -πριν από λίγες
εβδομάδες- η Χρυσή Αυγή χύμηξε στον Νίκο Δένδια, ηχεί σαν φωνή βοώντος εν τη
ερήμω. Όχι επειδή η φρουρά καθυστερούσε. Αλλά διότι, όσες φρουρές κι αν
σπεύσουν, απ'τη στιγμή που η ασχήμια γίνεται εξασφαλισμένα πρώτη είδηση, κανείς
δεν θα μπορέσει να την περιορίσει.
Χρέος προσωπικό κάθε Έλληνα πολίτη είναι να
κόψει το οξυγόνο στην ασχήμια. Πώς; Όχι κατακεραυνώνοντάς την (όπως εγώ τώρα),
διαφημίζοντάς την έτσι έστω και αρνητικά, ανοίγοντας συνάμα χώρο για να
ακουστεί η "άλλη άποψη". Μα μη ξοδεύοντας για χάρη της ούτε μιά
φευγαλέα ματιά. Ούτε το σάλιο που χρειάζεται για να τη φτύσει.
"Εάν
ένα δέντρο πέσει" μάς έλεγαν "σε ένα απάτητο δάσος όπου κανείς δεν
βρίσκεται για να το δει ή να το ακούσει, η πτώση του είναι ως γεγονός μη
γενόμενο." Εάν την επόμενη φορά που η Ζωή Κωνσταντοπούλου διαρρήξει τα
ιμάτιά της, ο Ηλίας Κασιδιάρης πάρει πόζα καρατέκα, ο οποιοσδήποτε αφηνιασμένος
για δημοσιότητα αποπατήσει εν μέση οδώ, όλοι εμείς τούς γυρίσουμε απλώς την
πλάτη και συνεχίσουμε ό,τι ακριβώς κάναμε, οι πράξεις τους θα χάσουν αυτομάτως
κάθε νόημα και υπόσταση. Σαν τζούφια
πυροτεχνήματα θα καταλήξουν κατευθείαν εκεί όπου ανήκουν. Στα σκουπίδια.
Επείγει -στο σημείο που έχουμε φτάσει- η
αποκατάσταση της ηθικής και αισθητικής τάξης. Η ανάδειξη με κάθε τρόπο του
καλού και του ωραίου. Η προβολή των θετικών γενναιόδωρων χειρονομιών. Η
αντιμετώπιση της ζωής, σε κάθε έκφανσή της, σαν έργο τέχνης.
"... Ας δώσουμε κάτι στη Θηρεσία του Ιησού
Χριστού, ας δώσουμε κάτι στον μεγάλο ποιητή, ας δώσουμε κάτι και στον Παύλο
Πικασσό. Αλλά ας μη δώσουμε τίποτες στα μαύρα στόματα των πηγαδιών, στις
αξιοδάκρυτες γκαμήλες της Βακτριανής, στα σκοτεινά ρολόγια του πολέμου" λέει
ο μεγάλος ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος.
Χρήστος Χωμενίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου