Ο Αλέξης διέψευσε τις ελπίδες! (Σωπάτε καλέ)...

Ο «όχλος» ικανοποιήθηκε λοιπόν… Η ψήφιση του νόμου για την απλή αναλογική, η συνταγματική αναθεώρηση που μπορεί να μην επιτευχθεί παρά το γεγονός ότι ανέβηκε στο κυβερνητικό άλογο και ο συμπαθής κ. Λεβέντης, και η προσπάθεια για να κλείσει το Mega γέμισαν τα στομάχια των πολιτών, οι οποίοι με τις σημαίες της νίκης στα χέρια χειροκροτούν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Οι νηστικοί… χόρτασαν! Η ανάπτυξη επέστρεψε!

Ολα τα προβλήματα λύθηκαν… Περίμενα ότι τούτη η κυβέρνηση, με έναν νεαρό φιλόδοξο πρωθυπουργό και ιδεολόγους (όπως νόμιζα) υπουργούς, δεν θα ακολουθούσε την πεπατημένη. Ανέμενα πως πραγματικά θα νοιαζόταν για τους ανθρώπους, που στην πλειοψηφία τους είναι άνεργοι και φτωχοί. Με αφέλεια, όπως αποδείχθηκε, υποστήριξαν πολλοί ότι «θα είναι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο»…

Το κίνημα της μαγκούρας…

Αυτό που ζούμε, θα έρθει η στιγμή που ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι δεν έπαιρναν τα φάρμακά τους ως όφειλαν και γιατί η Ιατρική επιστήμη δεν παρενέβη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ(Σ) (το κόμμα), βγάζει ανακοινώσεις εναντίον της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να λέμε είναι ένα στέλεχος  το πρωί  στο Μαξίμου, εκδίδει μια ανακοίνωση και το απόγευμα αυτό το ίδιο στέλεχος είναι στο κόμμα στην Κουμουνδούρου και βγάζει ανακοίνωση εναντίον όσων το πρωί έγραφε από το Μαξίμου. Απόλυτη σχιζοφρένεια…

Όσο υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον…

Από την εποχή της τεχνητής και επίπλαστης ευμάρειας, τότε που κυριαρχούσαν οι Καγιέν και τα σκυλάδικα, ως ποταπός που είμαι, είχα συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο του πράγματος, αφού ως χώρα δεν παράγουμε τίποτα παρά μόνο μαγκιά και αέρα κοπανιστό, ζώντας πλουσιοπάροχα με τα δάνεια των ξένων «τοκογλύφων», και είχα πει και γράψει ότι για να συνέλθει ο ελληνικός λαός από την βυθιότητα χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ. Κάτι που θα τον αφυπνίσει, μπας και ανασκουμπωθεί, και συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά.

Τότε, την εποχή των ριάλιτι και των πακέτων Ντελόρ, με αποκορύφωμα τις άκρατες σπατάλες της Ολυμπιάδας, πίστευα ότι ένα τέτοιο ιδανικό ηλεκτροσόκ θα ήταν ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, ένας πόλεμος δυο τριών ημερών, που θα στέκονταν ως αφορμή για να συνέλθουμε, έστω  απότομα. Ένα σοκ που θα μας συσπείρωνε, και που εν πάση περιπτώσει θα έδειχνε στην κοιμισμένη νεολαία μας, αυτήν που πήγαινε με το ζόρι στρατό για 6-9 μήνες, και που λοιδορούσε τον ελάχιστο μισθό των 700 ευρώ, αυτήν δηλαδή που κιότεψε χωρίς να φταίει η ίδια, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, ούτε καν δικαίωμά της, αλλά όλα είναι ρευστά, και τα πάντα έχουν ένα τίμημα, που οι παλαιότεροι πλήρωναν καθημερινά έτσι ώστε να φτάσουμε στον 21^ο αιώνα για να παίζουμε ολημερίς με τα κινητά μας στα καφέ και στα μπαρ, με μόνο νταλκά το που θα διασκεδάσουμε τα βράδυ: Στον Κιάμο ή στον Ρέμο;